filmpjes over uittredingservaringen

Uittreding die in een lucide droom overgaat

Vanmorgen vroeg, nadat ik weer bijna ingedommeld was na een nachtelijk toiletbezoek voelde ik het bekende rondzoemen in mijn hoofd weer en ik wist: er zit een uittreding aan te komen. Toen ik “los schoot” deed ik meteen mijn ogen open omdat ik het nou ook weleens mee wilde maken: mezelf zien liggen. Dat lukt me nagenoeg nooit, alleen de eerste keer en toen wist ik later pas dat het een uittreding was. Wat me verbaasde was dat de slaapkamer er heel anders uit zag. En toen ik naar mezelf keek, leek het of Linda daar lag, net als de eerste keer. Wat leek ik veel op haar! Of beter misschien nog, wat lijkt ze veel op mij! Daarna moeiteloos door het raam en naar buiten. Ik was niet in een bekende omgeving, maar in een zonnige laan met mooie huizen en ik kwam een collega tegen die me joviaal begroette en het kennelijk erg gezellig vond dat ik daar rondhing. Ik zweefde niet zoals gebruikelijk tijdens een uittreding, maar moest moeite doen om in de lucht te blijven, ik moest met mijn benen van die zwembewegingen maken die ik normaal moet doen als ik een vliegdroom heb. Ik vroeg: “he wat zullen we gaan doen?” En ik kreeg als antwoord: “o, iets gezelligs, een ijsje eten ofzo. “

Daarna verloor ik de collega uit het oog en ik kwam ergens in een ruimte waar kinderen met een musical bezig waren. Ik zat op de grond samen met weer een andere collega en iemand die ik van vroeger van de volleybal ken. De kinderen zongen geen liedjes op de manier van “kinderen voor kinderen” maar het was meer rappen wat ze deden, met rauwe agressieve teksten die helemaal niet bij hun leeftijd leken te passen. Ze hadden appelgroene pakjes aan, een soort gifkleur die de teksten leken te benadrukken. Mijn collega was een beetje geschokt. Ik ook, maar tegelijkertijd luisterde ik geboeid. Ik was daarbij ook bezig allerlei materialen te bevoelen omdat ik wist dat ik in een uittreding zat. Alles voelde heel levensecht aan, het dekentje waar ik op zat, de kussens en het zicht was ook volkomen helder. Het was een lichte wereld waarin ik zat.

Daarna ging de uittreding over in een lucide droom. Ik merkte dat, doordat ik de dingen kon beïnvloeden, iets wat ik tijdens een uittreding niet kan. Ik zat ineens in een kantoor en ik kwam een oud-collega tegen die me hartelijk begroette. Toen zag ik een tijger in de gang lopen die zijn kamer binnenliep en ik waarschuwde hem daar voor. (die tijgers kom ik altijd weer tegen!) Tegelijkertijd bedacht ik me dat ik er niet bang voor hoefde te zijn, omdat die tijger niets zou doen. Verder in de droom zat ik aan een bureau en ik moest een oudere mevrouw waarschuwen dat ze haar afspraak in het ziekenhuis niet vergat. Die mevrouw was een al wat oudere dame en ik kende haar ergens van, maar ik weet nu niet waarvan. Niet lang daarna werd ik wakker. Maar ik dommelde weer in en zat meteen weer in dezelfde droom. Dat gebeurde in een tijdsbestek van een half uur een paar keer zo. Toen werd ik wakker en kwam niet meer in slaap.

Tijgers

Vannacht had ik een lucide droom. Ik zou optreden met tijgers! Die tijgers zouden Theo en ik ophalen met een jeep ergens in een park. Toen we bij het park kwamen renden de tijgers achter de jeep aan. Ik vond het een beetje vreemde manier van vervoeren. De jeep zag er ook erg vreemd uit. Ik zat aan het stuur dat er niet was. De jeep had helemaal geen voorkant. Ik vroeg Theo of hij wist waar de claxon zat, want ik zag spelende kinderen op de weg. En hij antwoordde: "in het dashboardkastje geloof ik". Tja dat dashboardkastje was er ook niet, zo zonder voorkant en ik moest eigenlijk lachen omdat de situatie zo ridicuul was. Later op de rit was ik de tijgers kwijt en ik stapte uit de jeep. Ik begon te zweven en op dat moment wist ik dat ik droomde. De omgeving werd heel helder van kleur, net of ik aan het fotoshoppen was! Ik zweefde over een tuin en bedacht dat de tijgers daar misschien verstopt zaten. Maar ik was niet bang voor ze, zoals ik normaal in een droom weleens ben. Ik zweefde verder en ging steeds harder, het voelde prettig. Tot ik ergens bij een veld kwam. Daar stopte de droom. Ik werd wakker vanwege een volle blaas.

Door de muur

Vannacht heb ik sinds een eeuwigheid weer eens een uittredingservaring gehad. Het ging zonder het gebruikelijke gezoem vooraf. Ik was in mijn ouderlijk huis aan de Stadhouderslaan. Maar het was niet in deze tijd, het huis was namelijk helemaal leeg en ik weet dat er sinds jaren andere mensen wonen. Maar het leek of het in de periode was nadat mijn moeder was overleden en mijn broer verhuisd. De muren waren kaal en met half afgescheurd behang. En er lag ook niks op de vloer. Ik zweefde daar rond net boven de grond. En ik dacht aan iets wat ik in een boek van Robert Monroe had gelezen. Proberen je hand door de muur te steken en kijk wat er gebeurt. Ik duwde tegen de muur en zag mijn eigen vingers als een soort doorzichtige zwarte dunne stokjes. De muur gaf mee en ik duwde door met beide handen. Toen wilde ik mijn hoofd erdoor duwen, maar in eerste instantie aarzelde ik, omdat ik bang was dat ik vast zou komen te zitten! Dat is de ratio die me parten speelt. En die moet je in deze situaties eigenlijk gewoon aan de kant zetten. Gewoon doen wat je gevoel je ingeeft. Je mogelijkheden zijn onbeperkt. Ik duwde dus door en kwam in een gebied wat nog het meeste leek op een ruimte waarbij je achter een soort bobbeltjesplastic zit. Je kunt er wel doorheen kijken maar je ziet wazig. Ik zag een soort licht daarachter.



Dus ik probeerde door het plastic heen te komen door het kapot te scheuren. Dat viel nog niet mee! Toen ik een gat gevonden had, leek het of het plastic zich om mij heen sloot als een slaapzak waarvan ik de bovenkant open had. Ik zag dat ik ergens in een soort woonwijk zat bij het water. (niet het plaatje hieronder, dat is slechts illustratie)



Het was geen bekend gebied en het leek of het licht regende. Dus ik was geneigd om nog even in de "slaapzak" te blijven. Ik zag vlakbij een man staan, die stond te urineren bij een boom. Toen tuimelde ik achterover, half in het water (dat niet voelde als water). De man schrok en rende weg. Ik bleef daar zitten. Er kwam een vrouw uit een van de huizen. Ze kwam mijn kant op. Ze zag me eerst niet en ging op hetzelfde plekje waar de man had gestaan met iets staan rommelen. Toen voelde ze dat ik er was en naar haar keek. En ze zei geschrokken: "griezelig mens!" Toen ging ze ook gauw weg. Ik was in eerste instantie beledigd. Maar toen ik aan die zwarte stokjes van vingers dacht, bedacht ik me dat ik er misschien wel heel raar uitzag!



Ik ging helemaal uit de "slaapzak" en wilde haar achterna om te laten zien dat ik helemaal niet eng was. Ik dacht dat wat ze daar aan het doen was, misschien het daglicht niet kon verdragen. Maar toen ik weer zweefde ging het in een stroomversnelling en ik kwam in een soort warenhuis terecht, waar ik maar kriskras een beetje rondvloog. Vlak over de hoofden van mensen die op de roltrap stonden! Sommige mensen leken me te zien en bukten geschrokken. Anderen leken me helemaal niet op te merken. Kort daarna was ik weer terug.

De uittredingservaring van Linda

Van Familiefoto's

Ja, ik merk het om me heen dat meer mensen van die uittredingservaringen hebben en dat ze dat in eerste instantie niet als zodanig herkennen. Mijn eigen dochter Linda heeft het dus ook. Ze had dat al vaker verteld. En de eerste keer schrok ze er van, want ze hoorde iemand naast zich zuchten terwijl ze alleen in bed lag. En ze had het gevoel dat ze zich helemaal niet kon bewegen. Ik heb toen gezegd dat ze het maar gewoon over zich heen moet laten komen, omdat er niks geks gebeurt. En dat dat zuchten wat ze hoorde haar eigen ademhaling was. Vanavond vertelde ze dat ze zondagavond een uittredingservaring had. Dat ze weer hetzelfde gevoel had als eerst, dat zware gevoel van zich niet te kunnen bewegen, dat ze zichzelf ook hoorde ademhalen, maar dat ze deze keer wist wat er aan de hand was en het ook gewoon toeliet, zich er zelfs op verheugde, omdat ze dan weer "lekker kon vliegen". Dit keer voelde ze ook dat ze uit haar lichaam ging. Ze zei ook dat ze zich door het dak voelde gaan en de binnenkant van het dak zag. Dat was wat ik ook ervoer toen ik tijdens een uittreding door het raam ging. En ze kwam terecht in Nieuwerbrug naast het Wierickehuis, zo'n 5 a 6 kilometer bij haar vandaan. En toen wilde ze terug, maar dat ging in eerste instantie niet. Dus toch een beetje paniek, zo van: ja maar dan moet ik dat hele eind lopen! En vervolgens kwam ze weer terug in haar bed. Daar moesten we wel om lachen, dat je tijdens zo'n ervaring toch heel rationeel denkt, niet zo warrig en schijnbaar onlogisch zoals in je droom. In je droom vind je niet gauw iets gek, maar tijdens een uittreding blijf je toch een bepaald soort logica aanhangen. En wat me ook opvalt is dat een uittreding vaak plaats vindt als je slecht in slaap kunt komen. Of als je een gebroken nacht hebt gehad. Misschien dat je dan eerder in dat schemergebied tussen waken en slapen terecht komt. We leren steeds meer!

Van Familiefoto's

Michelle, Linda, Mariska

Een voorgevoel

Hans
Wat ik nu op ga schrijven is geen droom maar een geval waarin voorgevoel een rol speelt. Het begon er al mee dat mijn wederhelft Theo al een paar nachten slecht sliep. Hij lag te piekeren en wist zelf niet waarover. Meestal staat er dan iets te gebeuren. Ikzelf slaap de laatste tijd eigenlijk best goed, eigenlijk een beetje teveel maar dat komt omdat ik weer erg moe ben. Waarvan weet ik niet, maar ik kan pas in september terug voor schildkliercontrole en controle of die vervelende maagbacterie al weg is, dus dat zal daar wel mee te maken hebben. Zaterdagavond echter had ik voor het slapen gaan zo’n vervelend “onderbuikgevoel”. Een gevoel dat ik niet kon thuisbrengen, maar wat ik wel met Hans in verband bracht. En ik dacht bij mezelf: er zal toch niks met hem gebeuren? Vroeger toen hij nog klein was, had ik dat veel vaker. En meestal kwam het dan ook uit, zij het dat het in de praktijk veel minder erg was dan in mijn droom of voorgevoel. Het zat me zaterdag niet lekker en ik heb een schietgebedje naar mijn moeder gedaan of zij over hem wil waken. Daarna heb ik het van me afgezet.
Vanmorgen reed ik om half 7 naar mijn werk en op de oprit naar de A12 stond het verkeer vast. Toen ik weer kon rijden, zag ik in een flits dat de bus van mijn zoon Hans in het gras stond en hij ernaast, wrijvend over zijn knie. Iets verderop stond een vrachtwagen en nog een auto (anwb misschien). Ik heb op mijn werk meteen naar zijn mobiele nummer gebeld. En het bleek dat hij in aquaplaning terecht was gekomen, zodoende tegen een vrachtwagen was geschoven en door een andere vrachtwagen was aangereden. Die laatste had de bus van Hans en zijn collega helemaal de kant in geschoven. Ze misten op een haar na een lantaarnpaal en een elektriciteitshokje! Gelukkig zijn ze zelf met de schrik vrij gekomen. Hans heeft alleen wat last van zijn knie, maar verder is hij alweer aan het werk. De bus zit echter wel behoorlijk in elkaar en het had dus veel slechter af kunnen lopen. Dit geeft voor mij wel aan dat ik mijn voorgevoelens niet opzij moet schuiven voordat ik er iets mee gedaan heb. Bedankt mam dat je als engelbewaarder hebt gefungeerd!

Een voorspellende droom

Mama op jeugdige leeftijd
De droom die ik hier ga optekenen was niet alleen heel helder, maar had ook een voorspellend karakter. Het gebeurde in 1999. Mijn moeder lag op dat moment in het ziekenhuis in Leiden na een zware hartoperatie. Het had enige dagen geduurd voor ze weer bij kennis was. En ongeveer een week na haar operatie op een maandag ging ik haar opzoeken. Ik had die nacht ervoor een vreemde droom gehad. Ik droomde dat ik in mijn moeders huis kwam en daar stond het helemaal vol met dozen en andere rommel. In mijn droom mopperde ik tegen mijn broer (die bij haar inwoonde) of hij niet een beetje op kon ruimen, omdat het toch niet leuk zou zijn als mama thuis kwam in zo'n bende. Tot mijn grote verrassing was mijn moeder zelf ook thuis. En ze zag er heel stralend en jong uit. Ik vroeg haar: "Mam, jij was toch in het ziekenhuis?" En ze antwoordde: "Ja, maar ik heb gevraagd of ik naar huis mocht." Ik werd wakker en had een beetje vreemd gevoel in mijn maag. Maar toen ik haar later die dag op ging zoeken, was ze juist een beetje opgeknapt en ze vertelde dat ze naar het ziekenhuis in Gouda mocht, waar ze ook haar vertrouwde cardioloog weer had. Ik vertelde haar mijn droom en we lachten er samen om. De knoop in mijn maag verdween, want was mijn mamaatje niet aan de beterende hand? Ze klaagde alleen wat over pijn op de borst, maar dat is niet zo vreemd na een hartoperatie. Dezelfde avond echter werden we gebeld door het ziekenhuis dat er complicaties waren. En we gingen met spoed naar het ziekenhuis. Daar bleek tot mijn afgrijzen dat ze overleden was! Heel rustig ingeslapen na een hartstilstand. Op dat moment dacht ik dat mijn eigen wereld ook stil stond. Ik snapte er niks van, we hadden die middag nog zitten lachen samen. Ik was dan ook kapot van verdriet en met mij mijn broers en zussen. Later heb ik pas begrepen wat die droom betekende. Hij was symbolisch. De zin: "Ik heb gevraagd of ik naar huis mocht", kwam in een heel ander daglicht te staan. Met "thuis" bedoelde ze haar hemelse "thuis". Hoewel ik mijn moeder nog heel vaak mis, heb ik er nu wel vrede mee dat ze in een andere wereld is. Ik voel me nog heel erg verbonden met haar en ik weet zeker dat ik haar ooit weer terug zie. Als eerbetoon aan haar heb ik een gedichtje geschreven, met wat aanvullingen van mijn zusje, dit gedicht hebben we in een bedankbriefje gezet na haar begrafenis:

Liefste mama met je witgrijze haar
je mooie gezicht, zo zacht en knuffelbaar
De leegte die je achterlaat
is niet in woorden te beschrijven
daarom troosten wij ons met de gedachte
dat je altijd in ons hart zult blijven

Liefste mama, zoveel herinneringen komen
nu spontaan naar boven
Je hebt geen gemakkelijk leven gehad,
al liet je ons vaak geloven
dat het een peuleschil was
Je echte leed droeg je in stilte
met zoveel waardigheid en moed
Wij kinderen kwamen op de eerste plaats
je hield je voor ons altijd goed

Liefste mama met je stille glimlach
met je soms malle gewoontes,
je ijdelheid en kracht
met je warme ruime hart
voor iedereen was plaats genoeg
We koesteren al die mooie herinneringen
en denken met heel veel trots en tederheid terug
aan al die echte "mama'dingen
dag lieve mam


haar laatste rustplaats op een rustig
plekje bij ons in de tuin